بدون عنوان

عمو همت از پيش ما رفت

نمی دانم چگونه بنویسم از چیزی که باورش برایم سخت است. اما خاصیت بشر این است :حس بد عادت کردن.عادت به فراموشی خوبیها و عادت به روزمرگي و .......متاسفانه يا خوشبختانه عادت به از دست دادن عزيزانش و پذيرش جاي خالي آنها .

او را همچون عموي خود دوست مي داشتم. خونگرم , مهربان و دوست داشتني. خدايش بيامرزاد .

روحش شاد و يادش گرامي.

به دنبال خدا نگرد

خدا در بيابانهاي خالي از انسانها نيست

خدا درجاده هاي تنهايي بي انتها نيست

خدا آنجاست در جمع عزيزترين هايت

خدا در دستي است كه به ياري مي گيري

در قلبي است كه شاد مي كني

در لبخندي است كه بر لب مي نشاني

خدا در بتكده و مسجد نيست

در عطر خوش نان است

خدا سرانجام از من و تو خواهد پرسيد

آيا زندگي را زندگي كرده اي؟؟؟؟